šta da se radi Ustav i regionalizacija Srbije Mr Nikola Krsmanović

podnaslovi } Ustav i regionalizacija Srbije Period posle Drugog srpskog ustanka Početkom 1890. godine Ustavom iz 1963. godine Pitanje regionalizacije Regionalne skupštine bi se birale neposrednim glasanjem

Period posle Drugog srpskog ustanka

, do 1830. godine, karakteriše istovremeno postojanje turskih i srpskih organa. U prvo vreme Beogradski pašaluk je bio podeljen na trinaest nahija, čija su sedišta bili: Beograd, Valjevo, Šabac, Soko, Užice, Požega, Rudnik, Kragujevac, Jagodina, Ćuprija, Požarevac, Smederevo i Grocka (ubrzo pripojena Beogradu). Granice su zatim znatno proširene na Krajinu (Negotin), Crnu reku (Zaječar), Gornji Timok (Gurgusovac), Aleksinački i Kruševački kraj, deo Starog Vlaha oko Moravice (Ivanjica) i na Lozničko područje, Jadar i Rađevinu.

Pored nahijskog kneza u svakoj nahiji postojao je i turski muselim, koji je bio glavni upravni organ. Nahije su se delile na knežine kojima su na čelu stajali knezovi. Prvih godina posle Drugog ustanka postojali su sreski knezovi koji su upravljali delovima nahije.

U drugoj fazi razvoja Srbije, od 1830. do 1838. godine, donošenjem Hatišerifa, Srbija je dobila status zavisne vazalne države sa nezavisnom unutrašnjom upravom. Od tog vremena nastavlja se napredak Srbije prema nezavisnosti.

Početkom 1834. godine uvedena su nova upravna područja, pet serdarstava (oblasti) koja su obuhvatala po nekoliko nahija (okružja): Raško (Čačak), Rasinsko (Jagodina), Podunavsko (Beograd), Mačvansko (Šabac) i Timočko (Negotin).

U sastav Mačvanskog serdarstva ušla su okružja: šabačko, valjevsko, podrinjsko i sokolsko. Treba imati u vidu da su tada okružju valjevskom pripadale kapetanije (srezovi) kolubarska, podgorska, posavska i tamnavska.
U ovom periodu (1835. godine) Srbija je dobila Sretenjski ustav koji nije bio po volji Knjaza Miloša ali ni Rusije i Turske te je, i pored evropskih rešenja, bio kratkotrajan. U to vreme Srbija je podeljena na četiri oblasti (zapovedništva): Drinsko-savsku oblast sa sedištem u Šapcu, Dunavsko-timočku oblast sa sedištem u Negotinu, Moravsku sa sedištem u Aleksincu i Šumadijsku oblast sa sedištem u Kragujevcu. Beograd je imao poseban status.

Početkom 1836. godine Srbija je bila podeljena na 17 okruga: Aleksinački, Beogradski, Valjevski, Gurgusovački, Jagodinski, Kragujevački, Krajinski, Kruševački, Podrinjski, Požarevački, Rudnički, Smederevski, Užički, Ćuprijski, Crnorečki, Čačanski i Šabački. Ovakva podela opstaje više od 50 godina, do novog ustavnog uređenja 1890. godine.